#35 Lord of the flies, wittebonenaversie en gathangers

Als ik m’n dagelijkse Listography-lijstjes invul, moet ik soms erg nadenken over het antwoord. Niet alles is even simpel in een lijstje te vatten, of het is een onderwerp waar ik nog nooit echt over nagedacht heb. Andere lijstjes zijn dan weer makkelijker, zoals deze ‘dingen die ik niet leuk vind’. Waarschijnlijk zijn er nog een miljoen andere voorbeelden (die zijn dan voor het lijstje van volgend jaar), maar deze kleine irritaties komen nu spontaan uit m’n toetsenbord gevloeid.

• bloeddorstige muggen
• agressieve vliegen
• melige witte bonen in de minestrone
• overgare pasta
• last-minute schema’s omgooien
• natte/klammige sokken tijdens het lopen
• autorijden
• ongeduldige chauffeurs (‘gathangers’)

Agressieve vliegen zijn op het moment dat ik deze blog schrijf mijn grootste irritatie. Door het warme weer (de week van 10 augustus 2020 werd uiteindelijk de warmste week sinds 1833, met een gemiddelde van 33,5 graden) moesten we wel af en toe even verluchten. Alleen hebben we geen vliegenramen, en dus is onze living tegenwoordig een scène uit Lord of The Flies, zo voelt het tenminste toch. De echtgenoot nam uit wanhoop zelfs een toevlucht tot ouderwetse middeltjes, zoals een sinaasappel met kruidnagels. Werkte dus niet helaas, het zal een lekker moderne sticker op de ramen worden. Enkel voor de kat is het een goeie training, we proberen haar nu te leren dat zo’n sappige vlieg even lekker is als een krokant kattenbrokje, de gratis lichaamsbeweging en de extra proteïnen heb je er zomaar bij!

Waar zou dat naar smaken, zo’n vlieg? In mijn hoofd smaakt het naar een witte cannelliniboon. Dat vind ik namelijk vieze dingen. Het heeft iets te maken met structuur, dat melige gevoel in m’n mond absoluut m’n ding niet is. Vroeger at ik geen enkele soort boon, intussen is mijn smaakpallet veranderd en kan ik wel een goeie chili con carne of taco met kidneybonen appreciëren. De tuinboon is zelfs één van m’n favoriete groenten geworden, heerlijk in risotto! Een andere ontdekking was de ogenboon (black eyed pea), die zijn lekker knapperig. Enkel met de witte cannelliniboon blijf ik het moeilijk hebben, vooral in minestrone. Mijn tactiek als ik minestrone voorgeschoteld krijg, waar witte bonen in zitten? Bij voorkeur geef ik ze aan de echtgenoot, anders slik ik ze in één keer door, zoals een pilletje tegen de hoofdpijn, om het melige gevoel te vermijden…

Wie mij goed kent, weet dat ik niet graag met de auto rij, al zeker niet wanneer het niet m’n eigen auto is. De enige keren dat dat gebeurt, is als ik BOB ben op restaurant (best vaak dus) en ik met de auto van de echtgenoot op baan ben. Met een totaal vreemde auto zal je me al helemaal nooit zien rijden. Ik ben daar veel te nerveus voor. Dan zit ik al te panikeren over stilvallen of spiegels raken, allerlei rampscenario’s, nog voor ik het gaspedaal maar heb ingedrukt. Met als gevolg dat ik me een hele rit zit op te jagen.

Van ongeduldige chauffeurs op de weg word ik al helemaal ambetant. Vooral het fenomeen van de ‘gathangers’. Die vervelende mensen die per sé een halve minuut eerder op hun bestemming willen arriveren en het dan nodig vinden om met de neus tegen de bumper hangen van de verantwoordelijke chauffeurs die de snelheidslimieten wel respecteren. Bij mij ben je dan aan het verkeerde adres. Ik neem met plezier zelfs een beetje gas terug om het pietje ongeduld achter me nog een beetje extra te frustreren. Dat hebben ze dan zelf gezocht, toch?