#100 Wat ik leerde uit 100 blogposts

Toen ik deze blog begon, op een mooie eerste meidag in 2020, had ik niet echt gedacht dat dit moment zou aanbreken: 100 blogposts! Wat begon als een coronaprojectje, groeide uit tot een nieuwe hobby, eentje waarvan ik verbaasd ben dat ik ze alweer 18 maanden lang volhoud. Vandaag een lijstje met alles wat ik heb geleerd sinds ik deze blog begon en spoiler alert: waarom het wel eens zou kunnen dat de volgende 100 blogs misschien wat minder snel zullen volgen.

• schrijven is therapeutisch
• in alles zit een lijstje
• mijn blog is een tijdscapsule
• in alles zit inspiratie
• ik schrijf voor mezelf, niet voor anderen
• structuur en planning kills the vibe

Toen ik deze blog begon, in het gekke coronajaar 2020, schreef ik eerst een lijstje met redenen (lees: excusus) om geen blog te starten, gevolgd door redenen waarom ik wel een blog wilde. Dat tweede lijstje was erg kort, maar wel waardevol: m’n hoofd moet af en toe leeg raken en ik mis het om te schrijven. Dat therapeutische van m’n hoofd leegmaken, zit er nu nog altijd in. Als ik gefrustreerd ben, kan het me enorm deugd doen om me achter mijn toetsenbord te zetten en alles even van me af te tokkelen. Hetzelfde geldt als ik ergens door gepassioneerd ben, of als ik geboeid ben door iets wat ik gelezen of gehoord heb. Schrijven is dan voor mij een soort innerlijke conversatie, een manier om mijn gedachten over een bepaald thema op een rijtje te zetten.

Zeker in het begin twijfelde ik soms of ik mezelf niet had vastgereden met mijn concept. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet had vermoed dat ik 100 lijstjes ging kunnen maken. In het begin nam ik het concept ook eerder letterlijk, en zat ik soms echt te broeden op die opsommingstekens aan het begin van elke blogpost. Inmiddels heb ik geleerd dat er in alles wel een lijstje zit. Ik begin nu soms gewoon met losse flarden tekst, die zich uiteindelijk vanzelf tot een lijstje laten omzetten. Ik hou wel van structuur in tekst, dus ook wanneer ik niet van een vooraf gedefinieerd lijstje vertrek, kom ik uiteindelijk altijd wel tot een opsomming van concepten of ideeën (zoals bijvoorbeeld ook met deze blogpost). De letterlijke lijstjes blijf ik echter ook appreciëren, zoals de maandoverzichten die ik nog altijd met plezier maak. Ze zijn bijna als een tijdscapsule van waar ik de afgelopen maanden allemaal mee bezig was, wat ik las en keek (al de theetjes die ik dronk…) Het lijkt me leuk om daar ooit op een dag eens terug naar te kijken.

Wat ik tegelijk verrassend én toch ook weer niet zó ongewoon vind, is de variëteit aan topics waarin ik inspiratie vond. Ik had gedacht dat ik veel meer actief op zoek zou moeten gaan naar vooraf gedefinieerde lijstjes of schrijfopdrachten. Mijn lijstjesboekje, waarover ik ooit deze ode schreef, is al beschamend lang niet meer ingevuld, omdat ik gaandeweg ook meer en meer inspiratie vond in dingen die ik las of hoorde in podcasts, of gewoon ook door het alledaagse leven en de zaken die me daarbij boeien. Er is trouwens ook nog altijd plaats voor een running list met blogideeën, dus de inspiratie is nog niet op. Gelukkig maar!

“Wat als niemand dit gaat lezen”, was nog zo’n absurde angst die ik had, voor ik aan mijn blog begon. Na 18 maanden bloggen heb ik 21 volgers verzameld, waarvan het merendeel uiteraard familie en vrienden. Toch zijn er een aantal mensen bij die ik nog nooit ‘in real life’ ontmoet heb, maar waarvan ik nu ook regelmatig stukjes lees en zelfs becommentarieer. Dat vind ik best wel straf. Ik vind het in deze vluchtige maatschappij vol influencers met duizenden volgers eigenlijk best cool om een eigen plekje te hebben, al is het met slechts een paar vaste lezers. Ik heb mezelf overigens ook altijd voorgehouden dat ik dit voor mezelf doe, omdat ik van schrijven houd, en niet omdat ik wil pochen met een lijst volgers.

Ik ben vrij snel in een strak schema geraakt, met een vaste blogpost op dinsdag. Een doel dat ik mezelf had opgelegd om te vermijden dat ik er na een maandje bloggen de brui aan zou geven. Dat is 100 blogposts lang best vlot gelukt, maar de laatste tijd merk ik dat ik mijn blogplezier een beetje kwijtraak. Ik denk precies te veel in schema en structuur. Ik voel me nu genoodzaakt een voorraadje blogs aan te leggen voor als ik geen inspiratie heb, en op een luie zondag voel ik me zelfs bijna verplicht om nog eerst een lange blogpost te schrijven (want ja, wat ga ik anders op dinsdag publiceren?).

Aan inspiratie nochtans geen gebrek, maar sinds kort voelt het soms wat geforceerd aan: ik schrijf om iets te kunnen publiceren, en niet omdat ik zin heb om iets te schrijven. En dat doet me meer en meer denken dat het tijd is om mijn schema los te laten. Ik wil weer meer schrijven omdat ik daar nood aan heb en omdat ik daar blij van word, niet omdat het ‘moet’. Niemand heeft me dat wekelijks schema trouwens opgelegd, enkel mijn eigen gekke plannershoofd, dat het weer nodig vond om eigen deadlines te stellen. Tijd dus om de innerlijke planner even op te sluiten en weer ruimte te maken voor de natuurlijke inspiratie. Tot de volgende blogpost dus, wanneer ik daar weer gewoon zin in heb. Ciao!